بررسی شیوع و عوامل خطر اختلالات اندام فوقانی در معلمان شهرستان سمنان

سابقه و هدف: اختلالات اندام فوقانی یکی از اختلالات شایع عضلانی اسکلتی در برخی از گروه های شغلی می باشد. با این وجود بررسی شیوع و عوامل مرتبط با آن در معلمان ایرانی بسیار محدود بوده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی شیوع و عوامل خطر اختلالات اندام فوقانی و هم چنین ارزیابی ارتباط بین مشخصه های فردی و شغلی معلمان با شیوع این اختلالات در معلمان شهرستان سمنان می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مطالعه مقطعی بوده که بر اساس معیارهای مطالعه، 586 معلم به صورت کاملاً تصادفی از بین 22 مدرسه سطح مقاطع مختلف شهرستان سمنان انتخاب شدند. از طریق پرسش نامه های مرتبط، اطلاعاتی از مشخصه های فردی، شغلی، وضعیت سلامت، شدت درد، میزان شیوع دوره ای و عوامل مرتبط با آن جمع آوری گردید. یافته ها: میزان شیوع اختلالات اندام فوقانی معلمان در همان زمان، یک ماه، 6 ماه، یک سال و در طول زندگی به ترتیب 4/46%، 2/50%، 3/57%، 60% و 6/62% بود. شیوع اختلالات مچ دست بالاتر از شانه و آرنج بود. ارتباط معنی درای بین شیوع این اختلالات با سن، جنسیت و سابقه تدریس در معلمان وجود داشت (05/0p<). نوشتن بر روی تخته در کلاس، کار با کامپیوتر، پاسچر نامناسب به هنگام تدریس و تصحیح تکالیف و برگه های امتحانی از جمله عوامل تشدید کننده ی ابتلا به اختلالات اندام فوقانی در معلمان بودند (03/0=p). نتیجه گیری: شیوع اختلالات اندام فوقانی در معلمان بالا بوده و عواملی چون سن، جنسیت و سابقه تدریس و برخی از فعالیت های شغلی به طور معنی داری خطر ابتلا به این نوع اختلالات را در معلمان افزایش می دهند